Vier jaar geleden trok ik met een rugzak vol kwaadheid, frustratie, ontgoocheling en verdriet naar de bergen, op zoek naar simpele levensvreugde. Op zoek naar vrijheid en rust. Maar vooral op zoek naar mezelf.

29 jaar, advocaat en omringd door familie en vrienden die van me hielden, maar toch lag ik op de bodem van een heel diepe put. Pijnlijk om te beseffen dat ik die put zelf had gegraven. Pijnlijk om te voelen hoe ik de energie niet meer had om uit die put te klauteren.

Ik was helemaal op en klaar om met pensioen te gaan. Maar blijkbaar was ik daar nog veel te jong voor en moest ik zeker nog 35 jaar meedraaien. Maar hoe kon ik mijn steentje bijdragen in een maatschappij waar ik zo kwaad op was?

Hoe kon ik op deze planeet overleven terwijl ik hier helemaal niet meer wilde zijn?

Pensioen was geen optie...

Om te reizen had ik het geld niet...

Zou ik op zoek gaan naar een rijke man? Financiële zekerheid verwerven zonder hiervoor keihard te werken? Neen, dat was geen strak plan.

Moest ik dan gewoon blijven doorgaan en mezelf nog dieper verstrengelen in een leven dat ik eigenlijk niet wou? Mezelf vastbinden en stabiliteit opdringen? Neen, dat kwam op lange termijn zeker niet goed.

Dus besliste ik om alles, waar ik zo hard mijn best voor had gedaan, los te laten en weg te vluchten naar de bergen. Om voor twee jaar geen plan te hebben en te kijken wat het leven me bood, dag per dag. Om me gewoon te laten dragen door het leven en te stoppen met plannen smeden om te overleven. Om mijn weg in dit leven alleen en ongecontroleerd verder te zetten. Om simpelweg weer zin te krijgen in dit leven.

Ik vertrouwde dat alles uiteindelijk goed zou komen.

Met mijn wagen, waarin m'n hele leven paste, vluchtte ik naar de bergen. Zo kon ik al enkele touwtjes die aan me trokken doorknippen: het touwtje van harde advocaat, het touwtje van trouwe dochter, het touwtje van altijd-aanwezige vriendin.

Ik voelde me eindelijk vrij.

Maar toen die touwtjes van me afvielen... Toen ik geen advocaat meer was en toen ik niet meer omringd werd met feesten, vrienden en familie... Toen kwamen de bekende confronterende vragen:

Wie ben ik dan wel?

Waarom ben ik hier op aarde?

En wat is nu eigenlijk mijn doel in dit leven?

Mijn twee jaar in de bergen waren prachtig, maar tegelijkertijd keihard. Op een berg in Zwitserland, werken en leven in een hotel met een uiteenlopende groep mensen, dag in dag uit, was heel confronterend, maar ook heel leerrijk. Ik heb gekeken en geobserveerd, geluisterd en geanalyseerd, gevoeld en gefilosofeerd, geweend en genoten. Ik kreeg de kans om verschillende soorten mensen te ontmoeten en zo mijn kleine wereldje te verruimen.

Maar wat ik ook terugvond was mijn dankbaarheid: dankbaar voor alles wat ik al kreeg, dankbaar voor alles wat ik heb en dankbaar voor alles wat ik nog zal krijgen. Dankbaar voor alle mooie mensen waarmee ik mij mag laten omringen en waardoor ik deze weg kon bewandelen.

Toen wist ik het zeker: vroeg of laat schrijf ik een boek om deze unieke ervaringen met jullie te delen.

Ik kreeg alleen geen antwoord op mijn vraag: Waarom ben ik zo kwaad op de wereld?

Vooral omdat ik besefte dat ik geen enkele reden had om kwaad te zijn, want eigenlijk deed ik mijn leven lang al wat ik wou.

Het was me ook niet gelukt om dat gevoel van 'Hier klopt iets niet!', wat al jaren aan mij knaagde, in de bergen achter te laten.

Toch begon ik twee jaar geleden vol goeie moed aan een nieuwe start in Antwerpen.

Maar het leven had iets nieuws voor ons in petto: corona, lockdowns, avondklokken, quarantaines, beperkte bubbels, reisbeperkingen, vaccins, CST's, nog meer regeltjes en nog meer beperkingen op ons klein beetje vrijheid.

Mijn kwaadheid en frustratie op de wereld werden ten top gedreven. Dat stemmetje in m'n hoofd schreeuwde: Dit klopt nu toch echt niet meer?!

Ik stond meteen klaar om weer te vertrekken naar de bergen. No way, hier doe ik niet aan mee, vergeet het maar. Bye 👋

Gelukkig kon ik niet opnieuw vluchten, want daarvoor moest je ook gevaccineerd zijn, en besloot ik om mijn oogkleppen af te nemen en de wereld recht in de ogen te kijken. Ik gaf toe aan dat overheersende gevoel: Hier klopt iets niet!

Maar wat klopt er dan niet?

Het voorbije jaar stond ik stil en keek ik rond in de wereld. Ik sloot mij op en de wereld buiten, en ging op onderzoek. Ik luisterde naar alle mensen die iets te vertellen hadden, ik las boeken en bekeek documentaires, en ik dacht vooral heel veel na. Heel veel! Ik ging tot diep in de kern van het leven, van de wereld, van de maatschappij en begon ook de confronterende zoektocht in mezelf.

Totdat ik voldoende antwoorden had.

Totdat ik alle kwaadheid, frustratie en gekwetstheid in mijn lichaam heelde.

Totdat ik aan jullie kon zeggen:

Hey! Ik schreef een boek, zin om het te lezen? 

- December 2022 -